Όταν ξέρεις πως πλησιάζουν τέτοιες ημέρες, με θετικά μηνύματα και όμορφα πράγματα, πρέπει να έχεις και εσύ μία αντίστοιχη διάθεση για να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό. Να βοηθήσεις με όποιον τρόπο μπορείς. Και όταν έρχεται ένα νέο μωρό στο σπίτι, ξαφνικά όλα γίνονται πιο ήρεμα και πιο σημαντικά.
Ήξερα πως θα έρθεις και όλοι σε σχολιάζαμε και περιμέναμε με ανυπομονησία την εμφάνισή σου. Στην αρχή σαν ιδέα ήταν καταπληκτικό οκ, αλλά αργότερα μέρα με τη μέρα, μου έδειχνες όλο και περισσότερο πως είσαι εκεί. Έκανες την παρουσία σου, σιγά σιγά με τον τρόπο σου, φανερή.
Γενικά σε όλη την διάρκεια ήσουν πολύ καλή και ήρεμη εκεί μέσα. Έτσι μου έλεγε η μαμά σου και έτσι έβλεπα κι εγώ από τις άπειρες ώρες που περνούσαμε καθημερινά μαζί. Καλά βεβαία η μαμά σου είναι μία κατηγορία μόνη της και ίσως λίγο θεόμουρλη, οπότε εκείνη ίσως να μην ήταν και το καλύτερο κριτήριο, αλλά τέλος πάντων. Δεν ενοχλούσες, απλά κουνιόσουν εντονότερα κάποιες φορές και άλλες δημιουργούσες ένα τόσο σκληρό τοίχωμα γύρω σου, ίσως γιατί δεν ήθελες να ακούς διάφορα ή να σε ενοχλούν. Ποίος ξέρει? Όσο περνούσε ο καιρός, σου μιλούσα όλο και περισσότερο για να σου φαίνεται οικεία η φωνή μου όταν έρθεις στον κόσμο και για να μην κλαις μόλις με ακούσεις από κοντά. Έτσι πίστευα, έτσι έκανα! Όσο και αν μου φαινόταν περίεργο με συγκινούσε πάρα πολύ που ταλαντευόσουν εκεί μέσα μόλις έβαζα το χέρι μου στην μεγάλη κοιλιά της μαμάς σου. Δεν συνέβαινε συχνά, αλλά ακόμα και το τυχαίο αυτό κούνημα ήταν σαν να κολυμπούσες ή σαν να ξετρελαινόσουν κάθε φορά που η μαμά σου έτρωγε ή έπινε κάτι γλυκό. Και όλοι σε κοιτάζαμε σαν εξωγήινο. Ακόμα περισσότερο την μαμά σου η οποία γελούσε κάθε λίγο και λιγάκι με ότι έκανες. Μόνο όταν έβαζες τον σκληρό τοίχο γκρίνιαζε γιατί την ενοχλούσες. Ήταν τόσο περίεργο και παράξενο για εμένα τουλάχιστον γιατί δεν είχα ξαναζήσει κάτι παρόμοιο από άλλο κοντινό μου πρόσωπο τόσο έντονα. Με εσένα ήταν εντελώς διαφορετικά επειδή σε ζούσα κάθε μέρα.
Στις 25/5 λοιπόν γύρω στις 4:00π.μ. ο μπαμπάς σου με ξύπνησε για να μου πει πως ήρθε η ώρα να βγεις γιατί δεν μπορούσες άλλο εκεί μέσα τόσο καιρό. Και ήταν πραγματικά πολύς ο καιρός. Προφανώς και δεν ξανακοιμήθηκε κανείς για την υπόλοιπη μέρα μέχρι να βεβαιωθούμε πως όλα είναι καλά. Ακόμα και εκεί ήσουν πολύ εύκολη, μια μικρή κυρία. Όλοι πέσαμε με τα μούτρα πάνω σου, ρωτούσαμε, ξαναρωτούσαμε τί κάνεις. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως πρέπει να μείνετε λίγο ήσυχες χωρίς να χτυπάει το κινητό σας συνέχεια και έτσι έκανα.
Πρέπει όμως γυρνώντας στο σπίτι να νιώσεις άνετα, με τους ανθρώπους σου κοντά σου και με πολλά γλυκά και ζαχαρωτά τριγύρω, για να αισθανθείς ζεστά και όμορφα. Και εσύ και η μαμά σου που πρέπει και εκείνη να προσέξουμε γιατί σε πρόσεχε 9 ολόκληρους γεμάτους μήνες. Με μία συμπεριφορά φυσιολογική και όχι πολύ αλλοπρόσαλλη, μπορώ να παρατηρήσω. Άσε που θα γνωρίσεις και εμένα. Η πρώτη επαφή είναι και η πιο σημαντική. Άρα εδώ έρχεται η στιγμή που πρέπει να γίνει μία έκπληξη. Ίσως να καταφέρω να βρω φανταχτερούς μονόκερους και ουράνια τόξα για το μπαλκόνι, καθώς και συννεφάκια που αλλάζουν χρώμα και ρίχνουν χρυσόσκονη στο σπίτι. Ή μπορώ να βάλω τεράστιες πολυθρόνες από σαντιγί. Ή αστεράκια και πυγολαμπίδες σε όλα τα δωμάτια που φωτίζουν μία κίτρινο μία ανοιχτό ροζ. Θα ήθελα να βάλω ένα σωρό τέτοια περίεργα πράγματα. Δύσκολο εε?
Τότε μία έκπληξη απλή και όμορφη. Ίσως ένας μίνι στολισμός για το καλό…
Για να σας δώσω και καμιά ιδέα και για τα δικά σας ” Νέα Μωράκια ” που έρχονται.
