Οι μεγαλύτερες εμβληματικές γυναικείες προσωπικότητες γράφτηκαν από άντρες συγγραφείς.
Άννα Καρένινα – Τολστόι / Μαντάμ Μποβαρί – Φλωμπέρ / Νόρα- Ίψεν.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως πρόκειται για γυναίκες δυναμικές σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Μήπως σου θυμίζει κάτι αυτή η κοινωνία…;
Πώς θα ήταν όμως τα βιβλία αυτά αν γραφόντουσαν σήμερα;
Ακόμα καλύτερα πως θα ήταν αυτές οι γυναίκες αν ήταν οι ίδιες οι συγγραφείς του εαυτού τους;
Αυτή η ερώτηση ίσως θα ήταν μια εξελικτική μορφή ανάγνωσης για έργα σπουδαία που έπαιξαν πολύ σημαντικό έως και καταλυτικό ρόλο στην γυναικεία ψυχοσύνθεση όπως αυτή εμφανίζεται στις συμπεριφορές ιδίως σε ερωτικό επίπεδο.
Όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ριζοσπαστικότητα των έργων αυτών την εποχή που έλαβαν χώρα. Ο Φλωμπέρ στην προκειμένη, γεννημένος στις 12 Δεκεμβρίου 1821 στη Γαλλία, ως θεμελιωτής αργότερα της νατουραλιστικής γραφής, εκείνης δηλαδή που αποτυπώνει με ρεαλισμό τα ήθη, τις παραδόσεις, τις παθογένειες της εκάστοτε εποχής, με απόλυτα ωμό τρόπο εμπνευσμένος από δύο πραγματικά γεγονότα του τότε, μας παρουσιάζει την μαντάμ Μποβαρί.
Μια γυναίκα, της γαλλικής υπαίθρου, νέα, ωραία, ντυμένη με όλες τις λογοτεχνικές σαγηνεύσεις, η οποία παλεύει να μείνει σε ένα γάμο με “καθωςπρεπισμό” γιατί αυτό επιτάσσει η κοινή λογική.
Αλλά όχι η δική της. Και το πληρώνει με την ίδια της ζωή, σε μια διαδρομή από αιθέριες υποσχέσεις.
Η γραφή του Φλωμπέρ ανάμεσα στις γλαφυρές περιγραφές ερώτων και της κυνικής πραγματικότητας που πλαισιώνει το ιδανικό, είναι μια γερή αφύπνιση.
Για την γυναίκα με πάθη, πέρα από στερεοτυπικούς ρόλους που τις έχουν αποδώσει ευθύς εξαρχής πριν καν η ίδια υπάρξει, που πλήττει σε έναν γάμο που η κοινωνία επιβάλλει για την εκπλήρωση του σκοπού της, που νιώθει ενοχικά για αυτά της τα συναισθήματα, για έναν άντρα που δεν βλέπει μέσα της, μόνο όσα είναι κοινωνικά σωστά, για την κοινωνία που μόνο καταδικάζει, για έρωτες φτιαγμένους από λέξεις μονάχα, για μια πραγματικότητα που σε οδηγεί σε βέβαιο θάνατο. Και ο θάνατος της ψυχής συμβαίνει αιώνες τώρα.
Η γραφή του Φλωμπέρ ανάμεσα στις γλαφυρές περιγραφές ερώτων και της κυνικής πραγματικότητας που πλαισιώνει το ιδανικό, είναι μια γερή αφύπνιση.
Για την γυναίκα με πάθη, πέρα από στερεοτυπικούς ρόλους που τις έχουν αποδώσει ευθύς εξαρχής πριν καν η ίδια υπάρξει, που πλήττει σε έναν γάμο που η κοινωνία επιβάλλει για την εκπλήρωση του σκοπού της, που νιώθει ενοχικά για αυτά της τα συναισθήματα, για έναν άντρα που δεν βλέπει μέσα της, μόνο όσα είναι κοινωνικά σωστά, για την κοινωνία που μόνο καταδικάζει, για έρωτες φτιαγμένους από λέξεις μονάχα, για μια πραγματικότητα που σε οδηγεί σε βέβαιο θάνατο. Και ο θάνατος της ψυχής συμβαίνει αιώνες τώρα.
Άλλωστε όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας όταν ρωτήθηκε για την μαντάμ Μποβαρί είπε μεταξύ άλλων “Η μαντάμ Μποβαρί κλαίει αυτή τη στιγμή σε κάποιο σπίτι …”
Μαντάμ Μποβαρί. Ένα έργο που απαγορεύτηκε, δίχασε, δικάστηκε, και εν τέλει παρελαύνει νικηφόρο μπροστά σε χέρια χιλιάδων αναγνωστών και τοποθετείται ψηλά ανάμεσα σε έργα που έθεσαν θεμέλια για την μετέπειτα συγγραφική και όχι μόνο ιστορία.
Πρώτη έκδοση 15 Δεκεμβρίου 1856
