Θυμάμαι να εκστασιάζομαι με την ιδέα του Χάλογουιν από νεαρή ηλικία. Βασικά θυμάμαι να εκστασιάζομαι με οτιδήποτε μεταφυσικό ή τρομακτικό όπως ταινίες τρόμου, βιβλία «ανατριχίλες», silent hill (στα κρυφά στον υπολογιστή του αδερφού), βραδινές ιστορίες από εμπειρίες αυτού του φίλου που ‘ξερε ένα τύπο, που ´ξερε τον μπατζανάκη αυτού του τύπου που βίωσε το απόλυτο creepy story! Αθάνατες εκπομπές Χαρδαβέλα ή ακόμη και κάποιες της Άννα Δρούζα μια στο τόσο, για όσους θυμόνται! Τα παρακολουθούσα ως το τέλος κι ας ήξερα πως θα κατουρήσω πάλι με ανοιχτή πόρτα και θα κοιμηθώ με ανοιχτά φώτα και όλα τα μέλη του σώματος μου καλά σκεπασμένα, λες και το πάπλωμα ήταν ασπίδα προστασίας από τον κάτω κόσμο!
Όταν έμαθα για το Χάλογουιν ήμουν στο γυμνάσιο. Κάθε χρόνο η αδικία με έπνιγε όλο και περισσότερο που ζω στην Ελλάδα και δεν μπορώ να το ζήσω! Με ενοχλούσαν πια οι απόκριες και τα καρναβάλια, τρε πασέ και τσιρκολελέ για τα γούστα μου. Παρόλα αυτά εκεί έβγαζα τα απωθημένα μου με στολές τύπου «νεκρή νύφη», «Freddy Krueger», αίματα, πληγές, γενικά μαύρα, κακό! Ότι μπορούσα η καψερή, με ότι έβρισκα. Γιατί δεν ήταν και εύκολη υπόθεση πριν καμιά δεκαριά – δεκαπενταριά χρόνια να τα βρεις αυτά.
Και φτάνουμε στο 2020 όπου ακόμη και η Ελλάδα γεμίζει σκελετούς, κολοκύθες και Halloween parties. Ακόμη όχι φάρσα ή κέρασμα (trick or treat) στους δρόμους αλλά ας είναι! Ας πούμε λοιπόν λίγα πράγματα για το HALLOWEEN, που δεν είχαμε και στο χωριό μας αλλά μερικοί πολύ θα θέλαμε, μιας και μπήκε ο Οκτώβριος!
Ο όρος Halloween είναι συνεπτυγμένη μορφή των λέξεων All-Hallow-even και σημαίνει το «Βράδυ πριν από την Ημέρα των Αγίων Πάντων», που γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου στις καθολικές χώρες. Είναι μια αρχαία παγανιστική γιορτή την οποία γιόρταζαν οι Κέλτες πριν από 2.000 χρόνια. Πίστευαν πως κατά τη γιορτή αυτή, οι νεκροί περπατούσαν ανάμεσα στους ζωντανούς. Επίσης, οι ζωντανοί μπορούσαν να συνομιλήσουν με τους νεκρούς. Μερικοί Κέλτες φορούσαν μακάβριες στολές ώστε τα περιπλανώμενα πνεύματα να τους θεωρήσουν δικούς τους και να μην τους ενοχλήσουν. Άλλοι πρόσφεραν γλυκά στα πνεύματα για να τα εξευμενίσουν. Πλέον κάθε χρόνο στις 31 Οκτωβρίου παιδιά και μεγάλοι φορούν κοστούμια και βγαίνουν στους δρόμους για “trick or treat” ή ανελέητο partάρισμα. Η γιορτή έχει μια μυστικιστική χροιά κατά τη διάρκεια της. Η φάρσα ή κέρασμα είναι μια δραστηριότητα για τα παιδιά στην οποία πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι με κοστούμια, ζητώντας γλυκά με την ερώτηση, «Trick or Treat;». Το Trick από την έκφραση είναι μια απειλή για να κάνουν μία φάρσα ή να τρομάξουν τον ιδιοκτήτη του σπιτιού εάν δεν δώσει γλύκισμα. Έχει γίνει κοινωνικά αποδεκτό ότι αν κάποιος ζει σε μια γειτονιά με παιδιά πρέπει να αγοράσει τα απαραίτητα γλυκίσματα ώστε να τα αντιμετωπίσει. Τα εποχιακά καταστήματα γεμίζουν από νωρίς στολές, σκελετούς, κολοκύθες και σκατολοείδια, όπως λέμε σπίτι μου τα γλυκίσματα. Το πιο διαδεδομένο διακοσμητικό της ημέρας είναι οι κολοκύθες. Το έθιμο της κολοκύθας προέρχεται από έναν παλιό ιρλανδικό θρύλο. Γενικά ένα τουρλουμπούκι τα ‘χουνε κάνει με λίγα λόγια, αλλά μετράει.
Και κάπως έτσι παραμένω να ελπίζω πως κάποια μέρα, σε κάποια χώρα, θα γιορτάσω κι εγώ το Χάλογουιν κανονικά όπως το ‘χω ονειρευτεί. Έστω και σαν ενήλικη, μπουκώνοντας παιδάκια χωρίς τρόπους με σοκολάτες και καραμέλες μέχρι να ξεχειλώσουν και να τους πέσουν τα δόντια, να μη χρειάζονται πια στολές για να είναι αποκρουστικά. Ή να τα φέρνω σε δύσκολη θέση λέγοντας «φάρσα» εκεί που περιμένουν το κέρασμα και να τους κλείνω την πόρτα ανοίγοντας μια σοκολάτα για εμένα.
P.s. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι!
