Εν έτη 2020 γίνεται κανονικός πανζουρλισμός από διαφημίσεις, ενημερώσεις, προπαγάνδες κλπ. μέσω της τηλεόρασης και των social media. Κανάλια, δημοσιογράφοι, άτομα που επιλέγουν να βγουν στο γυαλί και να περάσουν τις δικές τους απόψεις και τους δικούς τους τρόπους σε όλους τους υπόλοιπους, ανεξαρτήτως ποιος παρακολουθεί από την άλλη πλευρά. Φυσικά, μπορεί η εμφάνιση τους να μην επηρεάσει κανέναν, αντίθετα όμως μπορεί να επηρεάσει αρκετούς ενήλικες ή δυστυχώς και παιδιά.
Ο κάθε ένας από εμάς που παρακολουθεί οποιαδήποτε εκπομπή στην τηλεόραση, ψυχαγωγική και μη, είναι υπεύθυνος για το αν θα την δει μέχρι το τέλος ή αν απλά με ένα κουμπί θα επιλέξει να αλλάξει κανάλι. Τί γίνεται όμως με το θέμα των παιδιών? Πόσες εικόνες και αντιλήψεις αρκούν για να τους δημιουργήσουν λανθασμένες απόψεις και μηνύματα?
Έχει παρατηρηθεί πως τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται όλο και περισσότερες φωνές στο γυαλί, όλο και περισσότερη βία με αποτέλεσμα να φαίνεται φυσιολογικό και καθημερινό φαινόμενο. Όχι! Είναι λάθος οποιαδήποτε σωματική ή λεκτική βία. Πράγματα που δεν επιτρέπονται, είναι λάθος να αφήνουμε τα παιδιά να τα παρακολουθούν και να τα βιώνουν καθημερινά.
Δεν υπάρχει μόνο η σωματική βία που είναι και η πιο γνωστή. Είτε λεκτική, είτε σωματική, προέρχονται από την ίδια οικογένεια και κάνουν ακριβώς την ίδια ζημιά. Πλέον και η λεκτική βία έχει γίνει αποδεκτή και συμβαίνει πολύ πιο συχνά από ότι η σωματική. Και δυστυχώς τα σημάδια που αφήνει δεν φεύγουν με τον πέρασμα των ημερών, όπως οι μπουνιές και οι σφαλιάρες. Ίσως να μην φύγουν και ποτέ. Πλέον χρησιμοποιείται συχνά, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουν όσοι το κάνουν. Και φτάνουμε να το βλέπουμε συνέχεια στην τηλεόραση.
Δεν αντιλέγω πως η βία μπορεί να προέρχεται και από άλλες πηγές, όπως την οικογένεια. Όταν όμως προέρχεται και περνάει στην καθημερινότητα σου μέσα από την τηλεόραση, είναι εξίσου ένα πρόβλημα που εμείς οι ίδιοι αφήνουμε να συμβεί. Και το πρόβλημα θα φανεί όταν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να εξωτερικευτεί κάπου. Όλο αυτό το σύννεφο συμπεριφορών, που τα παιδιά έχουν ακούσει και έχουν δει τόσο καιρό. Μπορεί με την σειρά του να φανεί στο σχολείο ή σε μία παρέα. Σωματική βία ανάμεσα στους μαθητές ή λεκτική βία προς δασκάλους.
Το παιδί λοιπόν, έχοντας γνωστό πως είναι πολύ πιο ευάλωτο ψυχολογικά λόγω ηλικίας, πρέπει να κατανοήσει πως όχι μόνο δεν πρέπει να χρησιμοποιεί οποιαδήποτε μορφή , αλλά πρέπει να έχει θωρακιστεί σωστά και από το οικογενειακό του περιβάλλον για το τί μπορεί να συναντήσει. Ευτυχώς ή δυστυχώς η ζωή είναι απρόβλεπτη και δεν ξέρουμε τι θα συναντήσει όταν πατήσει γερά στα πόδια του και βγει στον έξω κόσμο ως ενήλικας.
Όσο μικρότερο είναι ένα παιδί, δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς αυτό που βλέπει και να αντιληφθεί αν είναι αλήθεια η ψέματα, καλό ή κακό. Έρευνες έχουν δείξει πως το παιδί μέχρι την ηλικία των 18 χρόνων θα έχει δει πάνω από 150.000 πράξεις βίας στην τηλεόραση. Και αυτό με την σειρά του φέρνει διάφορα προβλήματα στην συμπεριφορά του μεγαλώνοντας.
Πέρα από τις μορφές βίας, η τηλεόραση είναι μία γέφυρα που μεταδίδει ακόμα και άλλα ζητήματα στα παιδιά όπως τη παχυσαρκία ή το κάπνισμα, τα οποία δεν μπορούν να αποφευχθούν εύκολα. Με την κατάλληλη χρήση όμως, η τηλεόραση σίγουρα μπορεί να γίνει και ένα καλό ψυχαγωγικό μέσο για το παιδί. Φυσικά στην οικογένεια θα υπάρχει τηλεόραση και τάμπλετ ή κινητό. Υπάρχει μεγάλη διαφορά όμως, στο να μπορεί να τα χρησιμοποιεί ανεξέλεγκτα και στο ότι εμείς μπορούμε να του το δίνουμε με τους δικούς μας κανόνες και με μέτρο, ως οικογένεια.
