Κάπου διάβασα πως η μητέρα στην Ελλάδα είναι κάτι σαν την ιερή αγελάδα στην Ινδία. Γέλασα με την παρομοίωση ήσυχα ήσυχα κουνώντας το κεφάλι μου. Και αναρωτιέμαι! Πόσοι πατεράδες επιθυμούν να δουν τα παιδιά τους και στο βωμό της λέξης ”μητέρα” θυσιάζεται όλη αυτή η πολύτιμη σχέση που μπορεί να θέλουν να χτίσουν?
Δεν αντιλέγω η μητέρα είναι ότι πιο σημαντικό για ένα παιδί. Να το φροντίσει, να το μεγαλώσει, να το στηρίξει, διότι η αγάπη που έχει μία μητέρα για το παιδί της είναι ανιδιοτελής. Δεν συγκρίνεται και δεν μετριέται σε βαθμίδες. Το δέσιμο είναι ξεχωριστό, πολύτιμο και πολύ όμορφο. Ο πιο δυνατός δεσμός ανάμεσα τους.
Υπάρχουν όμως και πατεράδες που θέλουν τα ίδια ακριβώς πράγματα για το παιδί τους. Και μπορούν να τους τα δώσουν χωρίς να υστερούν πουθενά. Ο πατέρας μπορεί να μην μπαίνει στη δοκιμασία του τοκετού, αλλά έχει ακριβώς την ίδια ”συμμετοχή” για τον νέο μέλος που έρχεται στην οικογένεια όσο και η μητέρα. Στην σημερινή κοινωνία οι άντρες και οι γυναίκες κάνουν ίδια πράγματα. Πλέον, η γυναίκα μπορεί να δουλεύει σκληρά πολλές ώρες και να κρατάει μία ολόκληρη επιχείρηση στην πλάτη της. Να τα φέρνει όλα εις πέρας και με άριστα αποτελέσματα. Επίσης, ο πατέρας μπορεί και εκείνος να κρατήσει το σπίτι καθαρό, το περιβάλλον ήρεμο και να ετοιμάζει οτιδήποτε χρειάζεται για τις ανάγκες του παιδιού.
Αν κάνεις μία αναδρομή στο παρελθόν θα διαπιστώσεις πως έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα και βιβλία για τον ρόλο της μητέρας στην εξέλιξη ενός παιδιού. Για τον πατέρα? Ναι είναι αλήθεια, πως για κάποια χρόνια η επιρροή του πατέρα στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού ήταν μικρότερη σε πολλούς τομείς, για αυτό και πολλοί μεγαλώσαμε με την αντίληψη πως η μητέρα πρέπει να είναι στο σπίτι και ο πατέρας να είναι αυτός που δουλεύει και φέρνει τα λεφτά. Οι ρόλοι τότε δόθηκαν χωρίς να έχουν πάρει υπόψιν πως τα χρόνια περνάνε και οι συνθήκες αλλάζουν. Και ερχόμαστε στο σήμερα που μια μητέρα μπορεί να δουλεύει περισσότερο από έναν άντρα, που έχουν αυξηθεί τα διαζύγια σε σημαντικό βαθμό, που έχουν παρατηρηθεί ξανά οικογένειες από την αρχή και έχουν εξεταστεί και οι δύο ρόλοι πιο εμπεριστατωμένα.
Παιδιά που έχουν μεγαλώσει με την έλλειψη του πατέρα στην οικογένεια έχουν παρουσιάσει προβλήματα!
Αυτό άλλαξε και πλέον έχει αναγνωριστεί από ειδικούς πως και οι πατεράδες διαθέτουν σωστά βιολογικά ένστικτα και είναι ξεκάθαρος ο ρόλος τους στην οικογένεια σε σχέση με τον σημαντικό ρόλο της μητέρας. Αντίθετα, παιδιά που έχουν μεγαλώσει με την έλλειψη του πατέρα στην οικογένεια έχουν παρουσιάσει προβλήματα κοινωνικότητας καθώς και δυσκολίες στην απόδοση τους στο σχολείο. Δημιουργεί στο παιδί συναισθήματα άγχους και ανασφάλειας καθώς και επιθετικότητας. Η απομάκρυνση του πατρικού προτύπου είναι εξίσου σημαντική στην εξέλιξη του παιδιού, ανεξαρτήτως φύλου.
Η αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει τον κάθε γονέα είναι ορατή και αργά ή γρήγορα βγαίνει στο φως από οποιαδήποτε πλευρά υπάρχει. Να μεγαλώνει ένα παιδί με τον έναν γονιό (διότι δεν γίνεται διαφορετικά για σοβαρούς λόγους ) δεν μπορείς να το αλλάξεις. Να μεγαλώνει όμως με τον έναν γονέα επειδή υπάρχουν προσωπικές κόντρες και εγωισμοί ανάμεσα στο ζευγάρι, αυτό είναι αθεράπευτο. Και φτάνουμε στο σημείο που ο χρόνος θα δικάσει τον κακό της υπόθεσης. Αλλά μέχρι τότε θα έχεις χάσει τόσα πράγματα και δεν θα έχεις δώσει την προσοχή που χρειάζεται το παιδί με αποτέλεσμα στα σημαντικά να είσαι απών/απούσα. Και δεν εννοώ γιορτές και γενέθλια. Σημαντικές εννοώ τις φορές που θα θέλει να σου ανοίξει την καρδιά του και να σου πει το κάτι παραπάνω ή τις φορές που δεν θα φοβάται να σου πει πως του έλειψε ο μπαμπάς/μαμά. Αν δεν μπορείς να διαβάσεις το παιδί σου εσύ ο ίδιος τότε έχεις χάσει το παιχνίδι από την αρχή και κάποια μέρα θα πάρεις από εκείνο την συμπεριφορά που έχτιζες πάνω του και δεν μπορούσε να σου δώσει τόσο καιρό λόγω ηλικίας.
Το παιδί θα μεγαλώσει σε ένα φυσιολογικό και όμορφο περιβάλλον αν έχει την παρουσία και των δύο γονιών στην ζωή του. Είτε μένουν μαζί, είτε μένουν χωριστά. Μπορούν και οι δύο να είναι παρόντες και να συμβάλουν το ίδιο ενεργά για τον κοινό σκοπό, αρκεί να υπάρχει θέληση και καθαρό μυαλό για το καλό του παιδιού. Χωρίς εγωισμούς και χωρίς κακίες του ενός στο πρόσωπο του άλλου.
